Frisbee (nie) dla yorka

No bo jak to? York świrujący za frisbee? Niee, tu coś nie pasuje. Ale serio? Tak jak border?
Nie! Zupełnie inaczej niż psy większe i mające do tego lepsze predyspozycje, ale zawsze...
Nie traktujemy tego jako nasza szansa na zabłyśnięcie na DCDC, bo dobrze wiem, że tak nigdy nie będzie. Nie ciągnie nas do tego, a poza tym Niko nie umie łapać dalekich rzutów. On już by chciał mieć dysk w pysku, już chciałby go pogryź. To, że musi za nim szybko biec i co ważniejsze złapać w powietrzu jest dla niego rzeczą niepojętą. Po co? Przecież on i tak w końcu spadnie i wtedy go dopadnie. Cóż, to chyba już taka domena rasy. Yorki po prostu muszą widzieć cel w tym, co robią. Coś w stylu - dobra pobiegnę za dyskiem, ale co będę z tego miał? Fakt, Niko w końcu pojął, że jednak biec musi, ale to, że trzeba jeszcze wykonać skok? No po co? Pilnie nad tym pracujemy, ale prawda jest taka, że nie mamy gdzie! Ostatnio wprowadzono zakaz wchodzenia na boisko obok klasztoru, gdzie trawa była zawsze fajnie ścięta, a cały teren dobrze odgrodzony od ulicy. Drugim miejscem była polanka obok parku. I co? Zarosła! Od początku marca nie znalazł się nikt, kto mógłby to skosić. Zostało nam tylko jedno miejsce - zniszczony plac zabaw. Problemem jest tutaj brak ogrodzenia. Samochody przemykają stanowczo za blisko i zawsze istnieje jakieś ryzyko, więc Niko musi ćwiczyć z linką, a to mija się z celem. Dodatkowo tutaj również trawa stanowi pewne utrudnienie. Innych większych przestrzeni nie mamy. Tak - jest własne podwórko, ale tutaj mamy za mało miejsca. Dlatego wciąż ćwiczymy rzuty krótkie, odbicia od ciała przewodnika kosztem długich rzutów. No, ale kto wie? Może i z czasem się to zmieni? Może znajdziemy swoje upragnione miejsce do treningów? Oby, bo plan ćwiczeń już mam zaplanowany.